Llama, llama, duck

Ik dacht dat Bolivia een divers land was om doorheen te backpacken, maar Peru doet daar zeker niet voor onder! In krap 4 weken tijd ben ik vanuit de hoge bergen naar diepe kraters getrokken. Heb ik zeeleeuwen, veel muilezels en nog heel veel meer llama´s gezien. Ben ik in koloniale steden, oude Inca-ruïnes, een ieniemienie oase stadje en de enorme hoofdstad tussen de grote flatgebouwen geweest.

Daar ben ik nu: op een luttele 13 m. boven zeeniveau in de laatste stop op deze backpacktrip in Zuid-Amerika, Lima. Een wereld van verschil met de oude stad Cuzco (op 3.399 m.), waar ik mijn Peru-avontuur begonnen ben. Helaas nog wel met een klein souvenirtje vanuit Bolivia, mijn voedselvergiftiging. Best wel naar, want die had op dat moment al een dag of vijf geduurt en ging maar niet weg. Aan de andere kant maakte het er één beslissing wel makkelijker op: welke trek ik naar Machu Picchu ging doen. Omdat ik niks van tevoren had geboekt had ik in principe twee opties: de Salkantaytrek en de Inca-Jungle trek. Van wat ik van andere mensen gehoord had is Salkantay heel mooi en bijzonder, maar ook verschrikkelijk zwaar. In eerste instantie had ik heel erg lopen twijfelen welke van de twee ik moest doen. Nu was de keuze makkelijk: ik had vijf dagen praktisch niet gegeten en zag het no way gebeuren dat ik zonder energiereserve ook maar enig plezier aan die Salkantaytrek zou gaan beleven. Inca Jungle it was dus. Liefst voor de volgende dag al, want anders zou ik niet op tijd in Cuzco terug zijn om de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal te zien..!

Na een dag in Cuzco vooral naar tours te hebben gezocht, vertrok ik de volgende ochtend vroeg naar het beginpunt van deze trek Abra Málaga. Vanaf deze bergtop zouden we gaan mountainbiken. Dat was tenminste het geval als je niet méér dan tien minuten achterop de groep zou raken. Als dat wel het geval was, moest je je mountainbike weer inleveren en de rest van de rit terug in het busje. Op de rit tot nu toe was ik extreem misselijk geworden, dus ik wilde voor geen goud weer die bus in. Nu kwam mijn death road training dus goed van pas! Deze weg was een stuk beter en minder steil. Ik had nu dus eigenlijk de tijd om van het uitzicht - eerst besneeuwde bergtoppen, daarna jungleplanten. Klinkt bekend:)- en het snelle fietsen (wat niet zo heel erg fietsen was, want het ging praktisch alleen maar omlaag) te genieten! Dat busje hoefde ik overigens gelukkig niet meer in.
´S middags was er, na het mountainbiken, de optie om te raften. Dat klonk heel vet, dus ik besloot ook dat gewoon te doen. En het wás ook heel vet: twee uur lang wilde stroomversnellingen, diepe golven, hoge snelheden, actie, adrenaline en doorweekte kleren.
Dat was dan wel weer een beetje minder handig: voor deze 4-daagse trek had ik alleen mijn kleine rugzak mee en daar paste gewoon niet zo heel veel bagage in. Bijvoorbeeld geen tweede broek. Het begon inmiddels avond en dús behoorlijk koud te worden en we hadden nog een kleine hike naar ons kamp voor die nacht voor de boeg, dus dat was niet bepaald ideaal. Dan maar doorhiken in mijn roze pyjamabroek. Werkt ook prima.
Tegen de tijd dat we aan die hike begonnen was het inmiddels pikkedonker. Dat had als nadeel dat het heel moeilijk was om te zien waar je liep. Dat had als voordeel dat je nauwelijk kon zien wat je nog móest lopen. Dat zou namelijk meer dan demotiverend zijn geweest. In zo´n drie kwartier tijd gingen we weer terug van laag naar hoog, de bergen in. Iedereen was al een beetje uitgeput van de hele dag actie, maar sowieso was dit een behoorlijk steile en pittige klim. Toen we uiteindelijk de bush-bush hadden getrotseerd en uiteindelijk aankwamen waren we allemaal helemaal kapot, maar we waren er.
Omdat we de vorige dag ´s nachts waren aangekomen, hadden we eigenlijk geen idee op wat voor plek we nou precies waren gekomen. Dat was de volgende ochtend echt een superleuke verrassing: we zaten midden in de jungle tussen de bijzondere planten en écht hoog met dus een enorm uitzicht. Al vrij vroeg begonnen we verder te hiken. Gelukkig alleen het eerste stukje weer omhoog, want we zouden voor de rest van de dag door moeten gaan. Dit alles overigens best wel dicht langs de rand van de berg. Aan de ene kant betekent dat eerste klas uitzicht, aan de andere kant betekent dat een toch best wel spannend tochtje en oppassen waar je je voeten neerzet. Dat was helemaal het geval bij de stukken waarbij we over omgevallen boomstammen rivieren moesten oversteken. Gevalletje ´hier moet ik écht even niet vallen´. Hoewel dit supermooi was, begon ik in de loop van de dag hier wel echt te voelen dat ik inmiddels een kleine week niet meer gegeten had. Daarom was ik stiekem ergens wel blij toen de gids, inmiddels weer aan de voet van de bergketens, aankondigde dat we bijna bij het eindpunt van de dag waren. En het kwam me niet heul verkeerd uit dat dat toevallig hot springs bleken te zijn (én was ik heel blij dat ik niet met de Salkantay mee was gegaan).
Ik had inmiddels toch wel een redelijk energietekort opgebouwd, dus was superblij toen ik de volgende ochtend eindelijk weer met honger opstond! Moest ook wel, want wat we de vorige dag hadden gehiket zou helemaal niets zijn in vergelijking tot wat de volgende dag nog zou komen. Voor nu was dat nog even niet het geval. Voordat we weer zouden gaan hiken, stond er eerst nog zip-linen op het programma. Dat had ik een keer eerder gedaan, maar dan over minder lange afstanden. En ook niet zo stiekem best wel hoog. En ook niet over jungleboomtoppen. Toen ik aan de eerste van de zes kabels hing, klaar om afgezet te worden, wist ik niet of ik dit ontzettend gaaf of ergens toch wel een beetje gestoord moest vinden. Aan het eind van de kabel wist ik het wel: ontzettend gaaf, sowieso! Het werd vooral tof toen we later ook met gespreide armen aan de kabels konden hangen. Dat gaf je echt het idee alsof je over die enorme krater aan het vliegen was (helemaal als je dat nog even voor jezelf benadrukt door heel hard en heel vals ´I believe I can flyyyy´ te zingen). Echt jammer toen ik het eind van de laatste lijn had bereikt. Maar door deze adrenalinekick en mijn teruggevonden eetlust had ik wel weer de energie om die middag verder te hiken.
Dit keer ging de route langs een spoorlijn en een hoge bergtop in de verte waar je - als je goed keek - al een voorproefje van Machu Picchu kon zien, naar ´Aguas Calientes´, het dorpje vanuit waar je naar Machu Picchu kan hiken. Ik moet zeggen dat de naam van dat dorpje voor díe dag wel enigszins misplaatst was. Tegen de tijd dat we er aankwamen regende het pijpenstelen. En dat agua was allesbehalve caliente.

Hoe dan ook, de volgende ochtend was het tijd voor datgene waarvoor we allemaal uiteindelijk met deze hike begonnen waren. Nog in het donker stonden we op, om aan de voet van de berg waarop Machu Picchu lag te wachten tot de poort daar open ging en wij aan een uitzichtloze klim over ongeveer 1800 incatraptreden konden beginnen.
Ik dacht altijd dat Inca´s kleine mensen waren, maar daar leken die hoge traptreden niet op gebouwd. Na elke bocht dat je denkt dat je er nú toch wel weer ongeveer bent verschijnt daar wéér een steile helling. In het pikkedonker is het ook best lastig om in te schatten hoe lang je nog ongeveer moet.
Pas als je ongeveer net zo vaak de tel m.b.t. het aantal traptreden bent kwijtgeraakt als dat je de Inca´s voor het bouwen van diezelfde trap hebt vervloekt, dán kom je bij de poort van Machu Picchu. En ben je nog ruim op tijd om daar de zonsopgang mee te maken (hoewel deze ochtend een beetje mistig was en je dus eigenlijk niet zo veel kon zien, maar het gaat om het idee).
Ik vond het best wel lastig om in te schatten wat ik van Machu Picchu moest verwachten: je kent de verhalen en foto´s die op de facebookpagina´s van andere backpackers verschijnen, maar toch blijf je heel benieuwd. En inderdaad stelde het niet teleur! Wat een enorme hoeveelheid ruïnes en wat supermooi om die in de optrekkende ochtendnevel te kunnen zien! We kregen eerst een tour van onze gids die ons een heleboel interessante dingen wist te vertellen over deze oude stad. Het coolste vond ik toch echt wel een aantal astrologie-instrumenten: het nieuwe jaar van de Inca´s begint met zonsopgang op 21 Juni. Dat is ook de enige dag in het jaar dat de stralen van de zon bij zonsopgang precies door een bepaald raam vallen. Of in combinatie met de schaduw van een bepaalde steen precies de afbeelding van het Inca kruis vormen!
Omdat we zo vroeg begonnen waren, was het eigenlijk nog nauwelijks ochtend toen deze tour afgelopen was en wij vrije tijd hadden in Machu Picchu. Achteraf waren we daar heel blij mee omdat we in de ochtend nog redelijk ongestoord en op ons gemak door de plek konden lopen. Ik dacht dat de meeste mensen wel naar Machu Picchu met een trek zouden komen, maar dat was een verkeerde veronderstelling. Verreweg de meerderheid kwam in de loop van de ochtend met de bus (watjes!) aangekakt. Toen was het dus wel even een kleine miernhoop rond de ruïnes. Gelukkig hadden wij nog een Machu Picchu mountain om te beklimmen. Tegen de tijd dat we daarvan eindelijk weer beneden kwamen was het weer wat rustiger. Na nog één keer een goed rondje Machu Picchu te hebben gedaan, gingen we met de langzaam zakkende zon (die het uitzicht op de plek minstens even bijzonder maakte als het die ochtend in de nevel was geweest) weer terug. Over die trappen, want we waren nu toch al bezig met al dat klimmen enzo. Halverwege wachtte ons daar nog een kleine verrassing: één iemand van mijn groep was net niet op een kleine slang gaan staan...! Best wel vet, want ik had nog nooit een slang in het wild gezien, maar opzich ook wel spannend, want slanglief was duidelijk niet heel blij om ons te zien. En het was dan wel geen volwassen exemplaar, maar dát betekent vaak dan weer dat pap of mams (ook boos) dichtbij is. De weg daarna naar beneden ging wat minder soepel, want vanaf dat moment verwachtten we overal slangen te zien:).

Terug in Aguas Calientes was het eigenlijk vooral wachten op de trein terug naar Cuzco. De helft van onze groep zou kwart voor zeven, en de andere helft om half tien gaan. Ik zat helaas in de pechhelft. Het werd ietwat hopeloos toen we om negen uur ons eindelijk op het treinstation konden melden en de trein minstens twee uur, misschien langer, vertraging bleek te hebben. We begonnen ons af te vragen of we die nacht nog wel terug moesten komen en dat moest op onze moedeloze gezichten te lezen zijn geweest, want opeens kwam er een vrouw van de treinmaatschappij naar ons toe. Met hoeveel wij waren. Want ze had in een trein die binnen 5 minuten zou vertrekken nog 6 plaatsen mits we ons mond zouden houden. Wij waren precies met 6 dus superblij sprongen we in deze trein, die overigens die trein van kwart voor zeven bleek te zijn, die inderdaad een aantal minuten later vertrok. Echt superveel geluk!!! Op een nog redelijk schappelijke tijd lag ik dus terug in Cuzco weer in bed en was ik dus de volgende ochtend weer helemaal fit voor die langverwachte voetbalwedstrijd.

Dat was achteraf natuurlijk één groot drama. Maar dat buiten beschouwing gelaten was het (in ieder geval vóór die tegengoal) echt superleuk om opeens weer in een compleet oranje café te zijn, bitterballen en vlammetjes te kunnen bestellen (klinkt overigens voor geen meter, ¨quiero vlammetjes, por favor¨) en met een plotseling opgedoken kolonie Nederlanders het ´Wilhelmus´ te zingen. Beetje jammer van de domper die daarop volgde, maar gelukkig hebben ze daarvoor in Cuzco een oplossing: Incamassages. Gezien het aantal mensen dat hier met spierpijn na een trek terugkeert zijn er in Cuzo bijna meer massagesalons dan Travel Agencies (en dat wil wat zeggen) en is dat dus belachelijk goedkoop. En dus, zoals gezegd, een best wel goede Oranje-domper-remedie.
Voordat ik op de Inca Jungle Trek was begonnen, was ik eigenlijk zo druk met snel een tour vinden bezig geweest dat ik voor de stad zelf niet echt tijd had gehad. Van wat ik ervan had gezien was het echt een superleuk stadje met mooie, oude gebouwen en een superleuke sfeer. Ik bleef hier dus nog lekker een paar dagen langer om de tijd te hebben daar doorheen te lopen en zelfs weer eens naar een museum te gaan. Ik geef toe, het chocolademuseum zal waarschijnlijk niet het hoogst staan aangeschreven op de lijst ´s werelds intellectueel erfgoed, maar was daarom niet minder leuk! Je kon daar je eigen chocola maken: echt inclusief de bonen uit hun schil lospeuteren, roosteren, tot pulp vermalen, etc. Daar maakten we vervolgens onze eigen chocolademelk van, volgens Inca recepten. Best wel lekker, hoewel het niet de ingrediënten waren die ik zelf bij elkaar zou hebben gegooid...Alhoewel, toen we daarna zelf onze chocoladerepen mochten maken heb ik ook chili- en coca-repen gemaakt, dus misschien een iets te snel gesproken oordeel...
Na een paar dagen genoten te hebben van chocola, de leuke straatjes, de vele kleine kunststalletjes in de stad en cavia (de locale specialiteit, moest ik van mezelf proberen en is dus echt superlekker!!!), was het tijd om door te gaan naar de volgende plek: Arequipa.

Ook Arequipa is een supermooie stad. Veel gebouwen zijn hier van een wit vulkanisch gesteente (sillar) gebouwt, dus qua architectuur was hier heel veel te zien. Hoogtepunt wat dat betreft was de Monasterio de Santa Catalina: een kleine stad in een stad, met allemaal rode, oranje, blauwe en witte kleine gebouwtjes.
Hoewel de stad zelf erg leuk was, was de reden voor mijn bezoek aan Arequipa toch wel vooral het klooflandschap, en dan vooral de Colca Canyon, een van de diepste kloven ter wereld. Ik zou daar in een tweedaagse hike doorheen gaan. Hoewel ik hier inmiddels wel aan vroeg opstaan voor tours gewend ben geraakt, was dit dit keer toch nog wel even een opgave: toen ik om 3 uur ´s nachts door wekkerlief weer uit m´n bed werd gedrillt moest ik toch wel even naar moed zoeken om op te staan. Beetje jammer ook dat het in het busje zo verschrikkelijk koud was en we pas weer in slaap vielen tegen de tijd dat we er weer uit moesten voor het ontbijt. Gelijk enige verwarring toen ik en het meisje waarmee ik de tour samen had geboekt van de rest van de groep gescheiden werden. We hadden toch best wel onderhandeld over die tour en waren nu bang daar de gevolgen van te gaan ondervinden in de vorm van crappy eten. Viel gelukkig mee, want het ontbijt was prima, maar raar was het wel. Vooral toen er ineens een gids van een andere groep naar ons toekwam dat zij onze gids zou zijn. Huh? Wij waren naar dat restaurant gestuurd met de opdracht om na drie kwartier weer terug naar het busje te komen. Daar werd ons inderdaad bevestigd dat we daar moesten zijn. Raar...
Tot dan toe in ieder geval verder geen problemen. Na nog een kleine rit kwamen we vlakbij de kloof aan, bij een uitzichtspunt vanwaar je heel goed condors zou kunnen spotten. De eerste twintig minuten gebeurde er niet bijster veel (eigenlijk helemaal niks), maar net toen wij dachten niks meer te zien, kwam er opeens een hele groep condors tevoorschijn. En ook best wel dichtbij! Supercool! Vooral omdat dit voor ons eigenlijk stiekem wel een beetje een verrassing was: bij het boeken van de tour hadden we vooral over Colca Canyon doorgevraagd. Het programma daaromheen geloofden we wel...
Toen we bij het punt aankwamen waar we de krater ook daadwerkelijk in zouden gaan hiken was de eerdere verwarring weer helemaal terug: opeens waren ze er bij ons busje tóch achter gekomen dat wij in het verkeerde busje zaten en moesten wij nu in díe richting lopen, omdat daar onze gids op ons zou wachten. Dat was gelukkig inderdaad het geval. Geen idee waarom we dan oorspronkelijk met die andere groep waren opgepikt, maargoed, we zaten nu in ieder geval eindelijk in de goede en konden we beginnen met hiken!
Het eerste stuk hiken was vooral langs de rand van de enorme kloof naar beneden lopen. Het landschap waar we doorheen hiketen was best wel droog: met je zonnebril op zag je de kleuren die je verwachtte om te zien, maar zonder zonnebril had alles een ongebruikelijke witte waas, best wel apart om te zien! Toen we na vier uur uitglijden over losse steentjes bij die enorme rivier beneden in de krater waren gekomen, mochten we onmiddelijk weer steil omhoog. Dat was opzich maar 10 minuutjes, maar lang genoeg om ons bang te maken voor de volgende dag: dan zouden we ´s ochtends namelijk weer in 3 uur de kloof uitklimmen. En daar hadden we van tevoren redelijke terrorverhalen over gehoord. Als dit dan 3 uur zo´n klim zou worden...
Heel veel tijd om ons daar zorgen over te maken hadden we gelukkig niet. Na de lunch werd het pad een stuk steiler en moesten we een stuk dichter langs de afgrond lopen: alle concentratie ging dus uit naar de voeten. Het kwam goed uit dat juist hier de gids vaak stopte om iets over de planten om ons heen te vertellen. Dan konden we meteen even stoppen met naar onze voeten kijken en kijken waar we nu eigenlijk waren! De meeste indruk maakte op mij een cactus met allemaal kleine witte beestjes. De gids begon te vertellen hoe met die beestjes veel geld verdiend wordt en ik verwachtte daarna eigenlijk een pleidooi dat dat niet zou moeten omdat het een beschermde diersoort zou zijn. In plaats daarvan plukte ze zo´n beestje van een cactus en begon ze hem met haar duim onverbiddelijk te splashen tot er allemaal donkerrood bloed uit kwam sijpelen. Dat was dus een heel goede en veelgebruikte kleurstof in textiel, cosmetica en voedsel. En voor alle duidelijkheid, het ging dus niet om een beschermde diersoort:).
Na nog een kleine klim en een aantal kloofdorpjes kwamen we uiteindelijk aan bij het dal waar we zouden overnachtten. Een oase. Ik had eigenlijk geen idee wat ik me bij een ´oase´ voor moest stellen, en hoewel ik ergens wist dat dat het vást niet kon zijn, doemden er toch taferelen van een woestijn, palmbomen, fata morgana´s en een olielamp in m´n hoofd op. Dat was het dus niet (verrassing!). In plaats daarvan keken we uit over een bijzonder groene plek in zo´n kurkdroog gebied. Een perfecte plek om even bij te komen en ons mentaal voor te bereiden op wat de volgende dag komen zou.
Gelukkig konden we dit keer ´uitslapen´. Om 05:00 uur stonden we allemaal met onze rugzakken klaar om, na nog snel een manderijn en een mueslireep bij wijze van ontbijt naar binnen te hebben gepropt, aan de klim te beginnen. En die viel hartstikke mee. Waarschijnlijk kwam dat omdat we ons echt op het allerergste hadden voorbereid, 1.5 kilometer omhoog klimmen is nog steeds niet iets dat je fluitend en rennend doet, maar zo´n dramatische aanslag op je fysieke gesteldheid als we gehoord hadden was het nou óók weer niet. In eerste instantie liepen we nog echt door de nacht, daarna door de schemer en na een klein uurtje alweer in het volle licht. We liepen al een tijdje door dit licht toen de gids ons ineens vertelde te stoppen (dat was dan stiekem toch wel weer even fijn). Als we nu in díe richting keken, konden we de zonsopgang zien. Inderdaad: over de donkergrijze rotsen trokken ineens feloranjerode strepen. Heel mooi, maar vooral ook heel vreemd, omdat voor je gevoel de zon allang opgekomen moet zijn.
Het laatste stukje daarna was toch wel weer even pittig: de helling werd een stuk steiler en onze benen een stuk vermoeider. Na 2.5 uur klimmen bereikten we uiteindelijk weer de top. Vanaf toen konden we weer goed uitkijken over de kloof, waar we gisteren in waren afgedaald, die we vervolgens doorkruist hadden en waar we nu weer uit waren geklommen. Heel vet om te zien!

Het was nog een halfuurtje verder wandelen langs mooie terrassen en verse ezelpoep naar het ontbijt, maar dat was nu een makkie, want helemaal vlak en geen probleem met de extra energie die we gekregen hadden na het halen van die kloofklim. Na ons daar helemaal volgepropt te hebben met broodjes ei moest eigenlijk de hele dag (het was ong. 9 uur) nog beginnen, terwijl wij het gevoel hadden al een halve dag achter de rug te hebben.
Naar de rest van de dag keken we niet heul erg uit. We hadden deze tour eigenlijk alleen geboekt voor de hike en verwachtten niet zoveel van het vooral in het busje zitten vandaag, maar ook dat viel allemaal heel aangenaam mee: we reden eerst een heel stuk door de zogenaamde canon country. Dat was zeker ook meer dan de moeite waard om te zien. Het deed me weer een beetje denken aan de Uyuni-tour: veel rijden door een schitterend landschap, af en toe op een viewpoint uitstappen om van het uitzicht te genieten en wat foto´s te nemen en weer door. Even onderbroken met een superlekker lunch op een plaatselijk marktje (dat miste ik wel een beetje, in Bolivia at ik heel veel op die marktjes, maar die zijn hier in Peru toch iets beter verstopt..), maar daarna weer verder door door Llama´s bezette gebieden naar wat waarschijnlijk op mijn laatste hoge punt in een lange tijd geweest: nog een keer op 4000nogwat meter met uitzicht over vulkanen. Vanaf daarna ging ik alleen nog maar weer naar beneden, dus dat was wel even een raar idee!

Na nog een dag van Arequipa (en dan vooral haar vuilniswagen die aan één stuk door ´diep in de zee´ speelt) te hebben genoten, was het tijd om door te gaan naar de volgende stop: Huacachina. Wederom een oase, en dit keer voldeet dat wat meer aan mijn oorspronkelijke verwachtingenpatroon (al kon ik die olielamp nog steeds nergens vinden): het (hoewel dit keer kleine beetje) groen en het water lag nu midden tussen de zandduinen in woestijngebied. Superbijzonder om te zien, dit is ook echt wel by far een van de plekken waar ik het meest van genoten heb. Niet alleen omdat het zo mooi was om te zien (hoogtepunt: na een verschrikkelijk zware klim - ik dacht dat we dat gehad hadden!- de zonsondergang vanaf de hoogste duin aan het dorpje. Waarschijnlijk de mooiste zonsondergang die ik ooit heb gezien), ook omdat er zoveel verschillende dingen in en in de buurt van Huacachina te beleven waren. Een van de allervetste dingen was natuurlijk het sandboarden. Met een buggy werden we vanuit ons hostel opgepikt en de woestijn ingecrosst. Ik dacht dat dat niet zo ver zou gaan, maar daar had ik me dus in vergist, want we gingen best wel diep die duinen in. Die buggyrit was eigenlijk een achtbaanrit, maar dan in een ietwat discutabel voertuig, met een nog discutabelere chauffeur en dan door een surrealistisch woestijnlandschap. Verder hetzelfde: scherpe bochten, keihard, en dan vooral keihard omlaag, op de momenten dat je het niet aan zag komen (aka als de chauffeur even zachter ging rijden bij een mooi uitzicht en iedereen dacht dat we nú wel even een foto konden maken). En toen moest het sandboarden zelf nog komen. In eerste instantie ging dat zandhappend op je buik op het board naar beneden. In tweede instantie mochten we dat ook staand proberen. Met trillende knietjes stond ik bovenaan de heuvel te wachten tot ik genoeg moed had verzameld om te gaan. Ik had geen fláúw idee wat ik moest doen en de enige instructie die we hadden meegekregen was ´je moet nu staan´. Maar dat ging nog verbazingwekkend soepel. Eigenlijk best wel heel goed en leuk. En áls je viel, was dat ook helemaal niet eng of wat, want dat zand was superzacht!
Al met al best wel verslavend, dus in de dagen daarna heb ik nog een aantal keer zelf een board gehuurd en ben ik in de duinen om Huacachina heen nog meer gaan oefenen. Jammer dat dat straks in Nl. niet meer kan. Maar dan blijft het misschien ook wel extra speciaal.

Vlak bij Huacachina ligt ook het plaatsje ´Ica´ met een aanzienlijke verzameling wijngaarden. Dat zou dé perfecte plek zijn om de lokale cocktail ´pisco sour´ (en het bijbehorende likeurtje pisco) te proberen, dus perfect om tussen al het sandboarden in even van een lekker drankje te genieten. Nou ja, iets meer dan één. Normaal gesproken overdrijven hostels altijd als ze je een tour aanbieden, maar in dit geval niet: in plaats van twee uur bleven we bijna vier uur weg en in plaats van twee wijngaarden bezochten we er drie. Aan het piscoarrangement was bovendien (te zoete) wijn toegevoegd. Gelukkig kregen we alles in kleine bekertjes te proeven, maar alsnog is bij mij niet bijster veel van alle destillatieprocessen blijven hangen. Nou ja, de wijngaarden waren in ieder geval mooi en de drank was best lekker (als je een paar van die mierzoette wijntjes wegdenkt):).

Naast drank en actie stond er hier ook nog wat natuur op het programma. Iets verder van Huacachina ligt Paracas bij de zee. En vlakbij Paracas liggen weer de ´Islas Ballestas´: de ´Poor man´s Galapagos´. Omdat de Galapagoseilanden zelf er voor mij voor deze trip helaas niet inzaten, dus een perfecte gelegenheid om toch nog een beetje het idee van wildlife op een eiland te krijgen.
Ik heb inmiddels al een flink aantal (besneeuwde) bergtoppen op m´n reis te zien, maar was toch wel even verrast toen ik die hier, midden in de zee, weer opnieuw leek te zien. Was natuurlijk niet zo: dat waren gewoon rotsen overdekt in vogelpoep (op zo´n manier dat het dus besneeuwde bergtoppen lijken). Bij andere rotsen kon je dat niet zien. Die waren gewoon helemaal zwart. Van de hoeveelheid vogels die zich erop verdrongen, best wel bijzonder om te zien dus! Het werd nog een stukje exotischer toen we opeens langs een kudde pinguins vaarden. En daarna om de hoek een groep zeeleeuwen tegenkwamen! Ik was echt heel blij met mijn plekje aan de zijkant van de boot, want toen die in zicht kwamen stond iedereen op de boot als één man op om de beste foto´s te kunnen maken. In het midden had je (in ieder geval ik) denk ik niet veel meer dan dat kunnen zien!

Na vijf dagen Huacachina (ter illustratie: de meeste mensen blijven daar één, misschien twee dagen) was het tijd om door te gaan. Op naar Lima! Raar idee, om naar je laatste stop op zo´n trip te gaan! Ik had hier nog steeds vijf dagen, dus voor een beetje variatie besloot ik hier in verschillende stadsdelen te gaan zitten (toch nog een kleine verplaatsing): het weekend in Miraflores, de laatste twee dagen hier in het historisch centrum. Wandelend, etend (meest culinaire hoogstandje hier: koeienhart, ook best lekker:) ), uitgaand en zelfs joggend (ongeveer het laatste wat ik van mezelf had verwacht) leer ik deze stad nu beetje bij beetje kennen. Er staat nog één wijk op het programma. En die ga ik over pak ´m beet twintig minuten bezoeken. Als ik deze blog online heb gezet. M´n laatste blog voor deze trip. Morgen pak ik het vliegtuig naar Nederland. Ik vind het echt een ontzettend bizar idee om na zo´n lange tijd hier weer terug te komen en kan we er eigenlijk nog niet echt een reële voorstelling van maken (maar dat gaat snel genoeg komen).
De tijd die ik hier heb gehad was in ieder geval een ontzettend gave tijd waar ik niet alleen ontzettend veel van genoten maar ook van geleerd heb en die ik natuurlijk ook best wel ga missen.
Bij wijze van troost heb ik gelukkig wel weer een aantal dingen om naar uit te kijken: broodjes filet americain, altijd stomend warme douches, zachte handoeken, slapen zonder je halve inventaris onder je kussen, überhaupt niet meer slapen op schreeuwdorms, groente bij je eten, etc. Maar waarschijnlijk wil ik dat binnen een paar dagen straks weer terugruilen voor hier:).
Waar ik natuurlijk nog veel meer zin in heb is om iedereen weer te zien (dat haalt het boven broodjes filet americain)!!

Tot over een paar dagen, ik ben benieuwd:)!

Liefs, Stephanie