Backpacking kickoff

Het plan om, net zoals bij de eerdere delen van mijn reis, ongeveer om de maand een bericht op mijn blog te posten, blijkt toch niet helemaal voor het backpacken uit te pakken zoals ik gehoopt had: vandaag ben ik precies een maand onderweg en ik heb ondertussen al zoveel verschillende plekken bezocht en dingen meegemaakt, dat het echt onmogelijk is dat allemaal in één blog te beschrijven zonder een heleboel verhalen te skippen. Ik heb daarom maar besloten om het op te splitsen in twee blogs. En dit keer ga ik proberen om zo snel mogelijk die tweede blog er wél achteraan te gooien:).

Mijn eerste backpackbestemming (dat lijkt echt alweer super lang geleden!)was de koloniale stad Sucre, waar in 1825 de onafhankelijkheid van het land was uitgeroepen. Ik had wel een beetje de pech dat ik op een feestdag was aangekomen: ik stond helemaal enthousiast klaar om alles te doen waarover ik de afgelopen maanden had gelezen, maar de stad was helemaal dicht. Dit in verband met de volgende dag, 1 mei, dag van de arbeid. Dat staat hier gelijk aan protesten, dit jaar voor de doktoren, die verplicht werden om meer uur per week te werken, maar het daar niet mee eens waren. Om de gemoederen dus enigszins te temperen heeft de overheid hier dus maar besloten de dag ervoor óók een vrije dag te maken. Daar had ik even geen rekening mee gehouden. Gelukkig is Sucre wel een supermooie stad met overal witte, koloniale gebouwen. Het centrum is alleen niet heel groot, dus je bent er wel vrij snel doorheen. Ik was dus blij te ontdekken dat er nog een klein aantal übertoerist-gerichte gelegenheden open waren. ´Café Amsterdam´ bijvoorbeeld (ja, er is daar een café Amsterdam, ik dacht dat je dat soort gelegenheden alleen in Chersso zou aantreffen, maar dat was dus een verkeerde inschatting). En liet het nou net in Nederland op die dag óók een feestdag zijn, die hier ook zou worden gevierd: Koninginnedag. Het was verre van een authentieke Boliviaanse ervaring, maar af en toe is het heel fijn om zo ver van huis weer even iets typisch Nederlands mee te maken. Oranjebitter smaakte nog nooit zo goed.
Naast de stad zelf, was ook de omgeving waarin ze lag heel mooi. Zoals meer steden hier, ligt Sucre midden tussen de bergen. Mijn tweede dag hier had ik daar al enigszins kennis mee gemaakt: op nog geen vijf minuten buiten de stad wachtte een veel te hoge, steile en onmogelijke rotswand om beklommen te worden. Eerst wel even spannend, omdat ik geen flauw idee had hoe je tegen zo´n glad lijkende wand omhoog moet komen en het ook niet heel natuurlijk voelt aan zo´n touwtje, maar toen dat soepeler ging dan ik had kunnen vermoeden was dat heel vet. En ook het uitzicht van bovenaf op de stad was vanaf hier supermooi.
Twee dagen later stond er een daglange hike op het programma. Langs ongebruikte nomadenhuizen, allerlei bijzondere planten en diepe dalen liepen we over een oud Inca pad door een enorm berglandschap, naar een klein dorpje dat bekend stond om haar weefproducten. Misschien nog wel het hoogtepunt van deze tocht was de lunch: bij een 96 jaar oud vrouwtje in haar stoffige binnenplaats tussen haar enorme kippen-, cavia-, konijnen-, honden en kattenverzameling. Die moesten het overigens niet proberen om te dicht bij ons eten in de buurt te komen. In dat geval kregen ze datzelfde vrouwtje met een van haar stokken achter zich aan:).

De volgende stad op het programma was Potosí. Deze eerste paar dagen waren wel typisch: ik zat nog helemaal vol energie en enthousiasme om elk aanbevolen museum en elke mooie kerk te bezoeken. In Sucre had ik hier al een lichte overdosis van gehad. Ik heb nog één museum in Potosí bezocht, maar daarna was het ook wel weer klaar.
Veel interessanter in deze stad waren de mijnen. Ik had bij m´n gastgezin al het een en ander te lezen gekregen over Boliva en dus ook over de geschiedenis rond Potosí. Om dat in het echt te zien was toch wel even een andere ervaring. Deze mijnen waren ooit heel rijk aan grondstoffen. Toen dat heel lang geleden ontdekt werd, waren de Spanjaarden er als eerste bij om er winst uit te maken. De mijnen zijn nu praktisch leeggezogen, maar nog steeds zijn er veel mensen die hierin, met alle gevaar vandien, werken in de hoop iets te kunnen vinden. Ook hier was het wel even spannend om de mijnen daadwerkelijk binnen te gaan: de gangen daarbinnen waren (zelfs voor mij) echt heel klein en smal. Ook waren er overal ´struikelpunten´ op de grond en moesten we soms hele stukken door modderwater lopen, zonder te weten op wat voor plek je je voet zet. Al vrij snel keerde ongeveer de helft van de groep dus terug naar de ingang. Daarnaast was het ook best wel lastig om goed te kunnen ademen. Sowieso zitten die mijngangen vol met stof en loop je met een sjaal voor je mond. Combineer dat met de enorme hoogte waarop deze mijnen zich bevonden (4600nogwat m.), en je loopt aan een stuk door naar adem te happen en moet na elke klim of afdaling even zitten om weer op adem te komen.
Als je daar eenmaal een beetje aan gewend was, was het wel een heel bijzondere ervaring. De gids wees ons allerlei bijzondere stenen en plekken waar we níet omhoog mochten kijken aan. Denk niet aan een roze olifant, dus voor ik het wist had ik toch even snel omhoog gekeken en vroeg ik de gids waarom dan niet. De steen aan het plafond droop. Als dat spul in je ogen kwam werd je verblind. Oeps, les geleerd: de gids heeft altijd gelijk, ook als u denkt dat het niet zo is!
Diep in de mijnen konden we de mijnwerkers aan het werk zien en met hen praten. Dat ze daar inmiddels allemaal vrijwillig aan het werk zijn en weten dat ze er hoogstwaarschijnlijk aan zullen overleiden was wel illustrerend voor de armoede hier.
Al met al was dit een ontzettend gave en indrukwekkende ervaring, maar ik was wel heel blij toen ik uiteindelijk het daglicht weer zag. En ik was maar 2 a 3 uur in die mijnen geweest...

Op Potosí volgde Tupiza. Iets heel anders dan de gebouwen en geschiedenis in Sucre en Potosí, want Tupiza draaide enkel om haar Wild West-achtige omgeving. De nachten in Sucre, maar vooral Potosí waren KOUD. De zon in Tupiza was dus erg welkom. Al gelijk bij aankomst in het hostel hier werd ik gewaarschuwd: ik moest hier zo snel mogelijk weer weg. De protesten rond de doktoren waren (30 april als extra vrije dag ten spijt) nog steeds niet getemperd. Vanaf de volgende dag zouden overal, voor onbepaalde tijd, blokkade´s zijn en zou het behoorlijk lastig worden de stad te verlaten. De blokkade´s die ik tot dan toe in Bolivia had meegemaakt stelden allemaal minder voor dan ze voorgedaan werden. Bovendien dacht ik dat deze man gewoon zijn tour probeerde te verkopen en wilde ik een paar dagen relaxen in Tupiza. Ik sloeg z´n aanbod dus vriendelijk in de wind.
Tupiza is heel mooi en relaxed, maar naast paardrijden is er vrij weinig te beleven. Het was heel leuk om op de rug van zo´n paard cactussen, rode rotsbergen en opwaaiend stof te passeren, tot het moment kwam waarop ik ontdekte dat ik het meest temperamentvolle paard had gekregen, dat beest een neurotische drang had om vol te galloperen en de voorste te zijn (en daarbij andere paarden indien nodig opzij te beuken) en (niet heel verrassend) níet luisterde naar ´nee paard, niet doen paard, stoppen paard´. Niet helemaal het relaxte ritje dat ik in m´n gedachten had dus:).
Hoewel Tupiza heel leuk is om even te verblijven, was ik na 3 dagen wel weer klaar om verder te gaan. Ik had wat mensen ontmoet met wie ik de afspraak had de volgende dag op een tour door het Salar de Uyuni te gaan. Zij waren nog op een 2 daagse paardrij tour, dus daar moest ik nog even op wachten. Helaas bleek dat toen zij terugkwamen de plannen helemaal omgegooid waren: de samenstelling van de groep (en daarmee de prijs van de tour) was compleet veranderd en ze wilden toch nog een dag extra in Tupiza blijven om weer even bij te komen.
Jammer, want ik had me er echt op ingesteld de volgende dag met die groep te vertrekken, maar het was niet anders. Tot we ´s avonds aan het eten waren en er opeens een meisje dat ik in Sucre al even kort had ontmoet het restaurant binnenstapte: zij zou morgen met drie andere mensen op een 4-daagse Salar-tour vertrekken. Het probleem was alleen dat één persoon uit hun groep nog steeds, door diezelfde blokkades, vastzat bij de Argentijns-Boliviaanse grens en het niet meer zou halen om voor de volgende ochtend in Tupiza te zijn. Ze zochten dus iemand om in haar plaats te gaan. Ik hoefde niet heel lang na te denken voor ik besloot mijn plannen weer compleet om te gooien en met hun mee te gaan. Het was maar goed ook dat ik daar niet heel lang over na had gedacht, want vanaf toen begon er een heuze race tegen de klok: in minder dan een uur tijd moest ik betaling, bericht aan het thuisfront over mijn gewijzigde plannen en het inpakken en afleveren van m´n backpack worden geregeld: we zouden de volgende ochtend wel, ondanks de blokkades, de stad uit kunnen, maar moesten het eerste stuk lopen. Onze jeep kon ´s avonds blijkbaar wel de stad uitrijden en zou, om dat stuk lopen wat aangenamer te maken onze grote backpacks meenemen. Een minuut voordat dit allemaal gedaan moest zijn was het heel goed getimed gelukt. En kon ik de volgende ochtend op de Salar tour.

Dat waren 4 dagen door super divers en mooi landschap: de eerste dag was vooral nog door Tupiza-landschap en langs enorme llama kuddes. We eindigde uiteindelijk in een klein dorpje waar een lokaal klasje een klein muziek- en dansoptreden voor ons wilde doen in ruil voor een kleine fooi. Blijkbaar hadden we ze een goede fooi gegeven: nog geen 10 minuten later zaten we allemaal aan het avondeten en kwamen er een aantal jongetjes uit de klasje binnen (gadegeslagen door giechelende meisjes uit hetzelfde klasje vanachter het raam) die spontaan opnieuw begonnen te zingen. Het enige jammere voor hen was dat iedereen z´n kleingeld al aan hun vorige optreden had uitgegeven. Volgens mij waren ze daar niet heel blij mee. Ze hebben daarna in ieder geval geen andere liedjes meer gezongen.
Voor de tweede dag stond er iets op het programma dat meer dan welkom was: de hot springs, a.k.a. een unieke mogelijkheid om op te warmen. Het was hier zo verschrikkelijk koud! Vooral ´s nachts is het niet te doen. Ik was in ieder geval meer dan blij met de slaapzak, drie truien en dikke jas die ik al de hele tijd alleen voor deze trip met me meesleepte!
Na een rozige lunch bezochte we het eerste in een hele rij meren: het laguna verde vlak bij de grens met Chili, supergroot, supergroenig en supermooi! Via stinkgeisers en woestijnlandschap kwamen we aan het eind van de middag aan bij het volgende meer, het laguna Colorado. De huge-ass kuddes llama´s hadden hier plaatsgemaakt voor een indrukwekkende verzameling roze flamingo´s. Eigenlijk zouden we de volgende ochtend pas naar dit roodachtige meer gaan, maar dat was veranderd vanwege de koude nacht die verwacht werd (en daarmee een ´s ochtends bevroren meer). Dit werd inderdaad de koudste nacht die ik ooit heb meegemaakt. Alleen onder een heleboel verschillende dekens, met kokend water in een coca-cola fles was het kaarten ´s avonds nog een beetje vol te houden.
De volgende dag werd deze meren-met-flamingo´s sequel voortgezet. Ik weet uit m´n hoofd niet meer hoeveel het er waren, maar het waren er genoeg om uiteindelijk bij het zoveelste meer lekker in de jeep de blijven zitten en zonder (telkens weer dezelfde) foto´s te maken vanaf daar van het uitzicht te genieten. We eindigden deze dag aan de rand van het zoutmeer in een überwit hostel dat vrijwel helemaal van zout was gemaakt. Dat was wel een heel leuke verrassing na twee nachten überbasic accomadaties. Omdat het de laatste nacht van de tour was, hielden we deze avond een klein feestje. Dat om tien uur de electriciteit en daarmee het licht uitging kon de pret niet drukken. Met een heleboel zaklampen en een gitaar werd het daardoor zelfs nog een stuk leuker!
Hoe dan ook konden we daar niet heel lang mee doorgaan: de volgende ochtend moesten we om 04:30 uur opstaan om de zonsopgang vanaf het Salar de Uyuni te kunnen zien. Het was wel een heel vreemd gezicht om in het donker in dat uitgestreken landschap te zijn: je wéét dat je op een heel bijzondere plek bent, maar kan dat nog niet echt zien. Daar hoefden we niet heel lang op te wachten. Toen de zon eenmaal boven begon te komen was het in no-time overal om ons heen niet meer donkergrijs maar helderwit. Het was wel superjammer dat we op dit Salar een aantal dingen hebben moeten overslaan: door heel veel regenval in eerdere dagen konden we niet naar het eiland met enorme cactussen en ook niet naar het ´spiegelende´ gedeelte. De tijd die daardoor overbleef werd aan de andere activiteit hier die nu overbleef: de ´loco foto´s´: op de camera valt het perspectief hier weg. Daardoor kan je allemaal grappige foto´s maken. Dat was wel grappig om te doen, maar ruim 2 uur was wel een beetje heel veel van het goede.
Na het Salar keerden we terug naar Uyuni waar onze tour eindigde. Jammer, want het waren 4 mooie dagen, maar aan de andere kant was ik nu wel blij verlost te zijn van de verschrikkelijke muzieksmaak van de chauffeur. Sowieso zijn ze hier gek op wat ik ´mi corrazohohohooon-muziek´ gedoopt heb (lees: liedjes die echt té cheesy voor woorden zijn en hier keer op keer op keer o-ver-al opnieuw gespeeld worden), maar deze chauffeur had daar een variant op die ik na 4 dagen constante indoctrinatie écht niet meer kon horen. Hij kon het blijkbaar waarderen dat één of andere zelfverklaarde DJ het in z´n hoofd had gehaald om zo´n 85 procent van de tijd dingen als ´ik ben zoooooooooo dronken´, ´handjes in de lucht!!!´ en ´vinden jullie dit leuk?!?´(nee) ´ja of nee?!?´(nee) ´ja of nee?!?´ (nee) ´ja?!?´ (neeheeeee) ´moooooi´(grrrr) door de muziek te roepen. Lichte frustratie van mijn kant dus:).

Tijdens deze Salt Flats tour had ik ondertussen wat leuke mensen ontmoet die, voor de komende dagen, hetzelfde reisplan hadden als ik: eerst naar la Paz en vanaf daar naar Rurrenabaque in de jungle. We wilden daarom die avond met deze groep al richting la Paz verder reizen. Of dat zou gaan lukken was nog maar even de vraag: ook op de route van Uyuni naar la Paz waren ondertussen blokkade´s. Ik had al verhalen gehoord van mensen die hele stukken zonder genoeg eten en water, maar mét al hun bagage hadden moeten lopen, dus toen de bus naar la Paz midden in de nacht opeens stopten en wij met al onze spullen moesten uitstappen, vreesde ik het ergste. Ik was mezelf al mentaal aan het voorbereiden op een laaange nacht en mezelf aan het aanpraten dat het niet heel erg was, omdat ik nu tenminste met een groep mensen was, toen we opeens in een andere bus konden overstappen. Om de één of andere reden kon deze bus blijkbaar wel de blokkades omzeilen/passeren. Ik heb geen idee waarom, maar ik was er in ieder geval blij mee toen we de volgende ochtend gewoon keurig volgens plan in la Paz waren aangekomen.

Inmiddels ben ik alweer 4 dagen la Paz, een krappe week in de Amazone en een aantal dagen Copacabana/Isla del Sol verder, en ben ik, in afwachting van het festival ´el Gran Poder´ zelfs weer voor een aantal dagen terug in la Paz, maar dat komt allemaal in de volgende blog. Deze is nu al wel lang genoeg:).

Liefs, Stephanie